Περί... λουλουδιών, από Οδ. Ελύτη!

v  Περί …  λουλουδιών, από Οδ. Ελύτη!

v Από κήπο σε κήπο η σκέψη μου δειλή σαν τριανταφυλλιά πρωτάρα

v Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Χριστού.

v Τότες που ευώδιαζαν οι βιόλες

v Μ’ ανοιχτές παλάμες έσπειρε φλόμους κρόκους καμπανούλες όλων των ειδών της γης τα’αστέρια

v Τα μεγάλα είδα κοντόποδα φυτά,….:Να το σπαράγγι να κι ο ριθιός να το σγουρό περσέμολο το τζεντζεφύλλι και το πελαργόνι ο στύφνος και το μάραθο

v Κάτω απ’ την κληματαριά ώρες εκεί ρέμβαζα

v Δύο οι  θάλασσες και η τρίτη ανάμεσα-λεμονιές κιτριές μανταρινιές

v Αδάγκωτο πράσινο στις ρεματιές το χόρτο κάρφωσε μέντα λεβάντα λουίζα

v Στο νησί με τους κόλπους των ελαιώνων

v Κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις πασχαλιάν αναστάσιμη

v Λυπημένες μυρσίνες

v Στα χαλάσματα κάρφωσε μια παπαρούνα που λάμπει

v Ρόδο μου αμάραντο

v Ζαλίζει τ’ αγιόκλημα

v Κι από γιούλια και ναρκίσσους το καινούριο

v Πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;

v Τα σεμνά με την κόκκινη αρρεβώνα τα  κομπάζοντας έφιππα μες τους λειμώνες….Το Κρίνο , το Τριαντάφυλλο, το Γιασεμί ο Μενεξές, η Πασχαλιά, ο Υάκινθος το Γιούλι, το Ζαμπάκι, το Αστρολούλουδο

v Η σοφία τους η αδιατίμητη η Ελιά, η Ροδιά, η Ροδακινιά το Πεύκο,η Λεύκα,ο Πλάτανος ο Δρυς, η Οξιά , το Κυπαρίσσι

v Πίδακες  χρυσανθέμων

v Όταν οι μνήμες εκπυρσοκροτούν και βγαίνουν από τα μικρά παράθυρά τους υάκινθοι